Misschien even vermelden dat ik het
spijtig vind dat het niet in progressieve spelling is geschreven,
én dat m'n mening over de inhoud al veranderd is.
Desalnietemin een belangrijk dokument in m'n leven!
Antistresspoweet

Proloog


Onze maatschappij is er een van maten en gewichten. Wie beschouwen wij als vrienden? Hoe ver ligt het bereik van onze maatschappij? Houdt ons bereik op aan de grenzen van ons gebied? Wat als ons gebied nu eens het ganse universum is? En wat als ons universum nu eens geen grenzen heeft? Is er dan wat grenzen loos met ons?



Soms, wegen wij kilo’s. Soms, leggen wij onze wegen af. Soms, voelen wij ons gewichtsloos. Soms, zweven wij... en kunnen wij, over de wolken heen, een beet van de zon nemen. Hoe kunnen we dan de smaak van geel meten aan de geur van een zonnebloem? Welke wetenschap helpt ons verder het gewicht van onze eigen, unieke dichterlijke vrijheid te ontbloesemen?



Elk van ons is de ervaring. Wij zijn god die jij bent die zij is die hij is die de neger is die zij zijn die gelukkig is die de lamp is die de muzikant is die de fa schist die de zon is die de moordenaar is die het slachtoffer is die de gekrenkte aarde is die het voltallige woordenboek is die het alfa en het omega is die ik is. Ik ben ik. En ik hou van mezelf.



Als er iets is... dat wij nodig hebben, dan is dat een gezonde dosis grensoverschreidend narcisme. Met schijn, bedriegen we onszelf: Het schijnt dat we het immer bij het rechte eind hebben. Daar, waar wij nooit over een krom begin spreken. Wanneer zullen wij allemaal eens het lef hebben om in de spiegel van ons zelfbedrog te kijken?



Zit er soms een kromming in onze spiegel? Een kromming die ons doet afzien van begin tot einde? We lijden pijn. Maar we kijken weg. De dood staart ons in de ogen. Maar al wat we willen zien, zijn regenbogen. Als er voor ons geen pot goud staat, fantaseren we er wel een. Onze verbeelding is ons welwillend werktuig: Een droomsupermarkt? Of, een droomsupermacht?



Hoe kunnen wij een meer bombastische visie op onze maatschappij ontwikkelen? Lang leve de televisie! We hebben eindelijk het middel gevonden om met een enkele guillotine de ganse mensheid te onthoofden. Zulk een massaal georchestreerde zelfmoord, hebben we nooit voorheen in onze geschiedenis laten afspelen.



Wij kiezen voor leven. Maar, kunnen we kiezen voor al onze levens? Kunnen we kiezen voor alle leven? Kunnen we eindelijk eens onze verantwoordelijkheid dragen voor alle mensen? Of, hebben we nog meer atoombommen nodig om inzicht te krijgen in het hart van onze menselijkheid? Wanneer gaan we eens consequent gezamenlijk de goede richting uit?



Wij hebben onze monden vol van liberalisme. Maar wanneer stoppen wij met al onze informatie een prijs te geven? Wanneer zullen onze zusters en broeders in Afrika vrije toegang tot de ganse, universele markt krijgen? Missen wij misschien een toegang? Of, zijn we soms in ons recht als wij de Columbiaanse boeren uitroken?



Onze pijn is ondraaglijk voor woorden. En er is zout teveel op onze aarde... Hoeveel kruiden meer hebben wij nog nodig om onze geestelijke voeding op smaak te brengen voor alle mensen? Blijven wij voor eeuwig een loze spraakwaterval? Of, vinden we eindelijk eens de tijd om even stil te staan bij de gevolgen van onze daden?





Lusor Basiliensis

(Ludi Magister/Spelmeester)






Het kralenspel


Het kralenspel is een boek van Herman Hesse. Lusor Basiliensis is een naam die ik ontleen aan dat ietwat stugge, doch wonderlijke boek. Lusor is de spelmeester van het Kralenspel. Dit spel is er eentje dat eigenlijk leidt tot een synthese van alle wetenschappen. Op een speelse wijze, kunnen wij mensen de tegenstellingen in ons leven verzoenen.



Een man als Hesse fascineert mij reeds lang. De wijze waarop hij met verhalen een spirituele visie op ons leven ontplooit, kan ik niet anders dan geniaal noemen. Waaruit bestaat anders genialiteit, dan uit het vrijgeven van de weg tot genialiteit. Toon mensen hoe ze zich kunnen overstijgen, en overstijg daarmee jezelf.



De wijze waarop, doet er toe. En tegelijk, ook niet. Kies simpelweg de manier die jou het beste ligt. Wij bezitten allemaal gaven die genialiteit in onszelf kunnen doen losbarsten. Mensen die het tegendeel beweren, hebben hun ogen gewoon nog niet opengetrokken. Aan jezelf om de vaardigheid te verwerven door dergelijke beperkte visies heen te kijken!



Ik geloof er in als mens dat we allemaal een (levens)kunstenaar in onszelf kunnen ontluiken. We kunnen elks zachtaardig, geduldig en kwieks door ons leven wandelen. Ons leven is nu eenmaal een boeiende reis, als we onszelf de ruimte geven om ons leven zo te zien. Een levenskunstenaar is iemand die daar in slaagt. En slagen kunnen we allemaal...



Tam-tam!



Met dit schrijven, wil ik iets in gans Vlaanderen losweken. Dit schrijven is eens te meer een bijdrage van mij aan onze maatschappij. Ik wil fier zijn op de effecten ervan. De invalshoek die ik gebruik om diverse onderwerpen te raken, zal sowieso controverse teweeg brengen. Soms, zal ik samen met jou, de lezer, extremen verkennen.



Mijn bedoeling is geenszins kwaadaardig. Integendeel. Ik geloof echter dat het nuttig kan zijn eens onze maatschappij op de proef te nemen. Ik wil testen in hoeverre vrije meningsuiting binnen onze maatschappij werkelijk aanvaard wordt. Zijn zij die er het hardst om roepen daar oprecht voorstander van?



Ik ga, onder andere, concrete voorstellen doen die onze maatschappij kunnen helen. Het kan zijn dat nogal wat mensen deze radicaal zullen vinden. Ik geloof echter dat wij geen gulden middenweg kunnen bewandelen, tenzij wij de extremen durven verkennen. Een dichter als Blake formuleerde dat als volgt: ‘The path of excess leads to the palace of wisdom.’



Bedenk dat op de momenten dat wij de grootste crississen lijken mee te maken, wij meestal de sleutels aangereikt krijgen om tot een daadwerkelijke verbetering van onze situatie te komen. Depressies vormen een leerrijk onderdeel van ons leven. We kunnen door depressies heen om erna als verrijkte individuen goedgeluimd voort te wandelen.



Reizen verlopen niet constant vlekkeloos. We ervaren dat elks als individu. Maar ook de reis die we als ganse mensheid ondernemen, is perfect bij de gratie van haar imperfecties. De crississen die we mondiaal over ons heen krijgen, leiden ons ook naar een heropleving en herwaardering van de basisvoorwaarden voor een goed en gezond leven.



Dat we hiervoor als mensheid soms rake klappen uitgedeeld krijgen, dat daar al vele mensen voor gestorven zijn, dat er nog vele mensen voor zullen moeten sterven, lijkt onrechtvaardig en absurd. Maar juist uit die onrechtvaardigheid en schijnbare absurditeit, kunnen we de energie putten om als individu een positieve bijdrage te blijven leveren.



Als mensen voor ons sterven, worden wij vaak overmand door emoties. We zouden alles en iedereen kunnen bijeenslagen... Als de zaken voor ons niet lijken goed te werken, krijgen we gevoelens van onmacht. Deze gevoelens en verlangens vormen onze benzine. Ze zijn eigenlijk een onuitputtelijke bron van energie die we naar onze wil kunnen sturen.



Als wij erin slagen de energie, die uit deze bodemloze bron opborrelt, op de juiste wijze te kanaliseren, kunnen wij ons leven ingaan met vrije wil. Juist kanaliseren staat veraf van haatdragend zijn en wraak nemen. Vrije wil impliceert dat we kunnen leren, stapje voor stapje, af te zien van geweldadige oplossingen.



Hiertoe, horen we vooreerst de ogen te openen voor andere mogelijkheden, voor andere wegen om gevoelens van angst, triestheid, woede, haat en wraak te kunnen verwerken. Voor de ene helpt dansen, voor de andere schilderen. Belangijk is dat de mensen die wij aanduiden om onze maatschappij te leiden hiervoor oog krijgen.



Als onze beleidsmakers meer en meer middelen en mogelijkheden vrijmaken voor de (levens)kunstenaar in elk van ons, zullen we in staat zijn vreedzamer met elkaar samen te leven. Elk van ons heeft nood aan het uiten van onze gevoelens. En daartoe bestaan andere wegen als alcoholmisbruik en een vaak overdadig en foutief aanwenden van andere roesmiddelen.



Een verbod op gebruik van eender welk roesmiddel, laat staan op het bespreekbaar zijn van een dergelijk verbruik, zal ons geen of onvoldoende uitkomst brengen. We horen eerder op een constructieve wijze een positief alternatief te scheppen. Bijvoorbeeld, op alle mogelijke manieren een gezonde voeding stimuleren.



Onze beleidsmakers die ooit latijn gestudeerd hebben, kennen volgende spreuk allicht zeer goed: ‘Anima sana in corpore sano.’ Een gezonde ziel in een gezond lichaam, dus. Misschien, kunnen we hen zelf eens aanmoedigen wat gezonder te eten en te leven. Zodat ze met een gezonde bezieling verantwoordelijkheid opnemen voor alle mensen...



Kapitalisme is communisme


Mensen die strijden tegen iets, zouden misschien kunnen strijden voor iets. Deze herformulering zou hen misschien kunnen helpen. Misschien, zou het voor hen plots geen strijd meer betekenen. Misschien, zouden zij vreugde kunnen vinden in samenwerking. Ik kan mij persoonlijk meer vinden in het beeld van een bloem die openbloeit, dan in een paar bokshandschoenen.



Maar zijn mensen die liever bokshandschoenen hanteren soms ook geen mensen? Of, vergis ik mij? Columbus bemerkte terecht eens: ‘Geduld is een moeizame deugd die de mensheid mij langzamerhand geleerd heeft.’ We riskeren een stevige pandoering als we een bokser bloemen rond zijn nek trachten te hangen. Wie blijft er echter langer staan in het licht van de eeuwigheid?



Fundamenteel, zie ik geen winnaars of verliezers. Hoe lang duurt het evenwel nog voor we dat allemaal kunnen zien? Noch het bloemenkind, noch de bokser, nemen iets mee in hun graf. Als wij wensen te leven in de illusie dat wij ooit werkelijk iets kunnen bezitten, is daar niets op tegen. Maar voor iedere boterham die we eten, leiden er elders drie mensen honger.



Hoezeer we ook willen vluchten van deze duizelingwekkende feiten, onze woede gericht op andere mensen, helpt ons niet verder weg van het kerkhof te midden onzer daden. De enige weg die ons harmonie brengen kan, is te buigen voor onze medemens. Ik ben verre van de ideale mens voor zover er zo al een op onze planeet rondloopt, doch wens ik te buigen.



Ik wens te buigen voor mijn medemensen die hun woede soms niet onder controle hebben. Ik wens te buigen voor mijn hongerige medemensen. En ik weet dat ik niet de enige ben die daartoe bereid is. Fundamenteel, zijn we daar allemaal toe bereid. Het is voor ons enkel een kwestie van tijd. Als we ons gelukkiger kunnen voelen met een halve boterham...



...dan zullen we uiteindelijk als mensheid daarvoor kiezen. Als we gelukkiger kunnen zijn met minder materie, dan gaan we daar mettertijd resoluut voor kiezen. Hiervoor, moeten wij ons alleen heropvoeden. Wij kunnen namelijk, geleidelijk onze gewoontes veranderen. Nu, is het de moment in onze geschiedenis om een dergelijke visie in ons beleid op te nemen.



Optimalisatie is een begrip dat, onder andere, in wiskunde en economie veelvuldig gebruikt wordt. Optimalisatie betekent dat je op zoek gaat naar de situaties waarbij je een minimum of een maximum aantreft. Economisten gebruiken optimalisatie om situaties te berekenen waarbij de winst maximaal wordt.



Zij houden hierbij rekening met bepaalde parameters of voorwaarden. Zij houden, bijvoorbeeld, rekening met hun beschikbare productiemiddelen. Zo, kunnen ze uitrekenen hoeveel ze maximaal kunnen produceren. Of, ze houden, bijvoorbeeld, rekening met de verschillende vragers naar en aanbieders van goederen op de markt. Zo, schatten zij de ideale productiehoeveelheid.



Deze relatief abstracte gedachtenwerkingen en wiskundige schema’s helpen economisten, bedrijfsleiders en politici een beleid uit te werken. Op zich, kan een mens daar weinig tegen inbrengen. Ieder van ons, zoekt, van nature uit, situaties op die onze winst maximaliseren. Als in een bepaalde winkel de prijs van een vergelijkbaar goed gevoelig lager ligt...



Dan zijn we de meesten onder ons geneigd een ommetje te lopen. We nemen simpelweg de moeite om die desbetreffende winkel op te zoeken. Zo, lijken we onze winst te optimaliseren. Toch, zou ik hier graag enkele ernstige bemerkingen willen naar voren schuiven. Die draaien allemaal rond wat wij werkelijk willen: levenskwaliteit.



Het feit alleen al dat wij onze universitaire en hooggeschoolde economisten door een molen van abstracties doen draaien, drie jaar of langer, zou ons tot bezinning moeten stemmen. Is het verantwoord mensen een dergelijk werktempo en bijhorende werkdruk op te leggen? Met nauwelijks aandacht voor sport, spel, lichamelijke en spirituele ontwikkeling?



Zij worden maatschappelijk gedwongen jarenlang in dezelfde lichamelijke houdingen hun brein te gebruiken. Welke gevolgen heeft dit op de ontwikkeling van hun fysieke toestand? En hoewel zij daar proeve brengen van een bepaald IQ, van doorzettingsvermogen, enz.; leiden we hen daarmee op tot geestelijk vernieuwende, open en ruimdenkende mensen?



Laten wij onze bevolking blind door hen de vrije keuze te geven tussen een spotgoedkoop, waardenloos brood en een brood met vijf keer meer voedingswaarde? Zouden wij voor de berekening van wintsmaximalisatie eens kunnen rekening houden met levenskwaliteit? Is het normaal dat een arbeider zich jarenlang de rug hoeft te breken voor geld?



Dit, terwijl er op de werkvloer effectief ergonomisch verantwoordde oplossingen kunnen ingevoerd worden. Hebben bedrijfsleiders er al eens oog voor gehad dat dergelijke verbeteringen ook hun productie kunnen verbeteren? Kunnen wij als westerse mens terug tijd nemen om ons leven te helen met een gezonde dosis kwaliteit?



Voor mij is er een duidelijke slotsom: Hoewel optimalisatie wiskundig als een klok werkt, is er in de praktijk nog werk voor de boeg. We kunnen gemakkelijk nog enkele parameters toevoegen die rekening houden met de levenskwaliteit van mensen. We kunnen krachtdadig beslissingen beginnen nemen die de ongemakken van mensen resoluut wegwerken.



De gegevens van een liberale economie en kapitalisme, zijn op zich niet zulk een slecht uitgangspunt voor ons. Alleen lijkt het mij aangewezen dat we de basisprincipes ervan onder de loepe nemen. Bijvoorbeeld, eens kijken of we al werkelijk tot een optimalisatie van de basisvoorwaarden voor een vrije markt zijn gekomen.



Zoals, ik in de proloog al aangaf, zijn er landen die geen of slechts beperkte toegang krijgen tot de zogenaamde liberale markten. Hiermee, hanteren wij in het Westen meer dan een (geniepige) dubbele standaard. We beslissen simpelweg over leven en dood. We laten ons vertegenwoordigen door mensen die daden stellen die vaak onverantwoordde gevolgen hebben...



Eigenlijk, horen we dus niet te strijden tegen het kapitalisme of het liberalisme. We zouden bijvoorbeeld kunnen eisen dat onze vertegenwoordigers werkelijk een vrije markt scheppen. Een die open toegankelijk en doorzichtelijk is voor iedereen. Een die zo vrij is dat ze een optimale levenssituatie mogelijk maakt voor elke mens op deze planeet.



In dat opzicht, gewaag ik de titel van dit stuk: kapitalisme is communisme. We kunnen onze liberale plannen zo sturen dat alle middelen wel degelijk rechtvaardig verdeeld worden. Het is geen strijd van arbeiders tegen eigenaars en vice versa. Als we de natuurlijke toestand namelijk doorgronden, merken we dat priveebezit een illusie is.



Wij bezitten onze aarde als volledige mensheid, met verantwoordelijkheid naar alle mensen en elk element van de levende natuur. Of, we bezitten deze helemaal niet. En onze verantwoordelijkheid begint hier en nu bij onszelf. Als wij zelf al eens juiste keuzes zouden maken door ons consumptiegedrag aan te passen...



Dan, nemen wij de eerste passen de goede richting uit. We kunnen wel degelijk gezonde voeding verbruiken. We kunnen wel degelijk kiezen voor producten die verantwoordde projecten stimuleren. We hebben momenteel alle middelen voorhanden om ecologische producten aan te schaffen. Als we voor dergelijke keuzes een ommetje lopen, veranderen we de wereld, stapsgewijs.



No moor koppi raaits (1)


Geen enkele bom kan in de verste verte raken aan een kristalheldere, zuivere, volledig doorzichtige harmonie. Kom op voor iets dat je waardevol vindt. En doe dat zo helder als kristal. Geen bom, geen demon, geen kwaad mens... die daar tegen op kan. Als er geen tegen kan zijn, kan een ander er alleen maar voor zijn?



De basisprinciepes van ons kapitalistisch/neo-liberaal systeem steunen op een open markt die volledig doorzichtig is. Wel de markt is nog niet volledig open! Laat staan dat die markt werkelijk volledig doorzichtig is... Nochtans, kan je zo bemerken dat de markt kristalhelder is. Onder de wereld van Newton, huist een heel subatomair al.



De zwaartekracht leeft bij gratie van diegene die ze uitgesproken heeft, van diegene die ze bewust heeft uitgestort in de wereld. En zoveel tijd later, komen mensen als Einstein en Niels Bohr. Als zij geen persoonlijke harmonie kenden, hoe konden zij de chaos dan in zichzelf loslaten? Een wanorde die al het voorgaande omverschopte...



Net zoals voorheen, werd onze plaats als mens wederom verschoven en gerelativeerd. Daar zijn we hier en nu ook met bezig. Avantgardisme is een heel confronterende bezigheid. Een voorhoedegevecht vereist controle, niet ‘een gratuit er op los slagen’. Als vechten al plaatsvindt, is dat in je geest en niet in je handelen. Als je handelt, is de keuze al gemaakt.



Een markt met volledige openheid, zal tot stand komen dankzij individuen met een bijzondere opmerkingsgave. Dit zij mensen, zoals jij en mij, die een bijzondere aandacht hebben voor hun medemens. En zij hebben die focus, omdat zij zich inleven in andere mensen. Zij weten dat zij succes kunnen hebben door hun succes te delen... gelijk water.



Want water delen, komt overeen met water vermenigvuldigen. Als jij een ander helpt met haar of zijn dromen, help jij jezelf je dromen te verwezenlijken. Verbeter je de leefomstandigheden van mensen, verbeter je je eigen leefomgeving. Al het andere is gefoefel. Alsof je ooit iets volledig zou kunnen verbergen...



Elke cirkel komt rond. Elke leugen om wat miezerig succes te behalen, komt steeds als een boomerang terug. En het ene succes valt niet met het andere te vergelijken. Een avantgardist(e) is daar helemaal van doordrongen. Jij en ik zijn daar ook volledig van doordrongen. Al is dat momenteel misschien slechts onbewust.



De beste invulling van egoisme heet altruisme. Daarvoor, wordt wel verwacht dat je je oude grenzen laat varen. Een keizer steekt de grenzen van zijn keizerrijk niet over zonder zekerheden. Anders is hij geen keizer meer? Een grenzenloos mens heeft geld, noch leger, noch status nodig. Een grenzenloos mens heeft overal vrienden.



Een grenzenloos mens herkent zich in elke andere mens. Zulk een mens schenkt vreugde, liefde en aandacht aan andere mensen. In de uitdrukking en in het achteraf neerschrijven van hoe zulk een mens wel niet bestond, ligt de basis van alle wijsbegeertes en geloofssystemen. Kunnen we zelf evenwel aan het lezen voorbij?



Plato, Aristotoles, Epicurus, Pitagoras en vele anderen zouden ons huidig universitair systeem verwonderd gadeslaan. Ze zouden snel tot de vergelijking komen met de gemiddelde fabriek. Jezus, Mohammed en Boeddha zouden zich, met reden, terugtrekken in een woestijn of zich nestelen onder een boom...



Je kan enkel iemand helpen die je hulp vraagt. Er is helemaal geen nood om te verkondigen. Taal en haar structuur zijn ook maar geloofssystemen. Elke letter, elk woord, elke grammatica... Elke handeling, elk doen, elke beweging... is een uitdrukking van liefde. En liefde voltrekt zich in stilte, spiegelt zich in leegte.



Liefde is onkenbaar, ongenaakbaar en ongevoelig. Maar met liefde schenken, omdat iemand er om vraagt, doet je simpelweg goed voelen. En waarom zou je daar nog iets voor in ruil vragen? Goethe zei dat zo: ‘In alle bescheidenheid, toont zich de Meester.’ Als je kan bukken voor een ander, kan je eveneens bukken voor jezelf.



Nederigheid biedt een gans eigen beloning. Je bent vrij daarin een zekere mate van natuurlijke rechtvaardigheid te zien. Als je goed genoeg kijkt, pas jij je tijdens je leven aan. Zodat je je bewust wordt van de onzichtbare en ontastbaar fundamentele wetten binnen het speelveld van je menseigen natuur.



In dit wonderlijke Westen, zijn velen van ons vervreemd tot keizers van het bezit. Er lijken geen taboes meer: over sex en joints mag gepraat. Het oppertaboe blijft echter bezit. Schaf morgen alle coppieerrechten af... en je wordt ter plekke gelyncht? Onmogelijk? Stel dat je alleen nog maar originele producties mag verkopen?



Elke mal, elke herhaling, elke copy mag je enkel nog wegschenken. Daar mag je geen geld meer (extra? economische meerwaarde? winst?) voor vragen. Misschien gebruiken we dan geen nietjes meer. Wie zou er dan nog nietjes willen produceren, als er geen bal geld meer valt aan te verdienen? Misschien hebben we dan helemaal geen nietjes meer nodig...



Misschien, ligt er voor ons een spirituele sleutel in een langzaam afbouwen of re+evalueren van bepaalde, zoniet alle rechten. Hebben wij het natuurlijke recht alles wat we produceren voor onszelf op te eisen? Daar zogenaamde winst op te maken? Op de rug van anderen? Sluiten koppieerrechten, patentrechten, e.a. misschien een deur?



Waar stoelt zich onze natuurlijke rechtvaardigheid? Wat zijn onze rechten? Als je geen honger leidt, een dak boven je hoofd hebt; dan zijn voorgaande vragen de eerste vragen die je als mens zou horen in te lossen. Doe je dat niet, dan doe je jezelf pijn. En dat kan toch niet de bedoeling zijn? Je wil toch net vreugde, harmonie en liefde in je leven?



Je rechten, en daarmee je waarden, op punt stellen, brengt je tot rust en harmonie. Ontstaat er vervolgens terug chaos en disharmonie in je omgeving. Dan kan je wederom je rechten en waarden herbekijken en aanpassen aan de veranderde toestand. Als een wit punt dat op een gouden spiraal langzaam naar een middelpunt afgleidt...



En eenmaal je je op dat middelpunt bevindt, ben je zelf het ultieme lichtpunt geworden. Dan, ben je synchroon met je hogere, diepere of goddelijke (kies zelf de term die je het liefste hebt) ik. Dan, leef je naar waarheid. Dan, ben je rechtvaardig. Dan, breekt er een regenboog voor je open... en laat je de pot goud voor wat hij is: verblindend.



Deze tijd heet er een van crisis te zijn... Des te meer milieurampen er gebeuren, des te ecologischer we ons zullen gedragen. Des te meer rechts gedachtengoed in alle landen en staten opduikt, des te meer links georienteerde mensen zich noodzakelijk zullen verenigen. We hebben nog heel wat uit te spreken. En eruit komen zal het!



We hebben de catharsis nodig. Je slecht voelen, triest zijn , je opvreten van de schreinende passie... Dat alles behoort ook tot ons leven. Neerslachtigheid en depressie zijn heilzame onderdelen van de weg die we als mens af te leggen hebben. Of, met de woorden van Bob Marley: ‘The rain, it won’t fall on one man’s house.’



Fundamenteel, blijft er niets over. Geen heilig huizekken blijft rechtstaan. Doch, aan ons, om dat niets in alles vorm te geven. En die vorm kunnen we zelf bepalen. Daarin, vinden we onze vrijheid. We hebben niets te verliezen. Vandaar, dat zelfmoord een lachwekkende keuze is. Doe eens iets wat je nog nooit gedaan hebt, i.p.v. je leven zomaar weg te vegen.



Verdwaal eens, en vind jezelf terug. Neem eens de tijd om wat positieve dingen te visualiseren. Een hippie die constant joints loopt te paffen en nooit iets leuk doet (omdat die zogezegd te lam is, geen energie genoeg heeft...), dat is geen hippie. Een hippie is iemand die de moed heeft bloemen rond de nek van een politie-agent te hangen, bijvoorbeeld.



Iemand die bloemen rond een ander haar of zijn nek hangt, weet heel goed waarom zij of hij dat doet. Je kan namelijk geen meer positieve daad stellen. Je kan het niet nog mooier of duidelijk maken. Een meer positief visueel beeld valt niet te brengen. Of, misschien, kom jij op een dag uit op een nog krachtiger beeld? Misschien, doe je daar dan wat mee...



Conservatief of rechts gezinde mensen hebben een krop in de keel, of lopen met een onverwerkt verleden rond. Wat kunnen zij eraan doen dat zij net dat leven en die opvoeding hebben gekregen? Wat kan een kruisspin eraan doen dat ze dodelijk is voor mens en dier? Als je een slang juist, volgens een correct doorzicht in je menseigen natuur, benadert...



...zal ze je niet bijten (Krishnamurti). Elk gevecht tegen rechts is een strijd met jezelf, een uitdrukking van angst. In het minst oppotune geval, gekannaliseerd in agressie. Deze strijd kunnen we anders voeren door positieve beelden, spel en vreugde op te roepen. Het heeft geen zin het slechte beeld te bestrijden! Het zal er enkel groter door worden.



Wat we wel kunnen doen, is onze focus verschuiven en richten op een goed beeld. Als we dan toch angst kennen, of om heel wat zaken gefrustreerd zijn, laat ons dat dan kunstzinnig tot uitdrukking brengen. Zo, verkrijgen we catharsis, zonder geweld te hoeven gebruiken, met respect voor elk ander (dus ook de rechtsgezinde; dus ook de vreemdeling).



Laat ons, gezamenlijk, radicaal ‘over the edges’ gaan. Wij hebben, zowel de gelegenheid, als het natuurlijke recht, onze visie in deze democratische, Westerse samenleving te propageren. Niet dat dat hoeft. Het is zeker geen natuurlijke plicht. Indien wij evenwel wensen bewust te kiezen voor een vrije en open samenleving, mogen wij niet verzaken te handelen!



Laat ons de creativiteit in (hoge)scholen en universiteiten terug aanwakkeren. Laat ons temidden van het volk terug humor en spel brengen. We kunnen best terug kleur en leven in ‘de’ grijze massa blazen. We kunnen dat werkelijk verwezenlijken! We weten bijna perfect hoe dat kan. Rest ons enkel nog dat te doen!



Ter echt kwam


Wat kan ik met mijn kleine pen tegen een groot blok? Is er iets waar ik tegen op moet? Moeten? Laat die van rechts maar komen. Ik vang ze links wel op. Op, op. Hop, hop, hebt ge de mop?



Et telephonez Allah


Hoe ik nu ben hoe ik tienduizend jaren geleden was ik kan het mij herinneren hoe ik voetsporen naliet terwijl er helemaal geen voetsporen van mensen konden zijn hoe ik voor hen het rara raadsel was raatselde raaskaalde ze mij opsloten in gesticht of gevang ze mij verbranden om te zien hoe ik de pijngrens overstak hoe ik hoezo ik hoe zo zij het hoe zo zij hoe zo het hij zei ze ik zij zo zie zo, maar ik kan het mij werkelijk her-verinnerlijken want ik kan er mij in re-incarneren met een kleine moeite een grote buit tot besluit van een verhaal dat eeuwig duurt, telkens om de hoek gluurt, op te nieuw met een knipoog verwijst.



Dooien h’ipp’ie


I am the walrus

I am the anti-christ

I am a love child

Je suis

Donc je

Clochard civilise



Kleine blik van ver ruiming


Een tipje van de sluier, zoals dat heet. Of koud, zoals men zegt. Maar men zegt zoveel. Goed, laat ons niet vervallen in herhaling. Want herhaling is zo’n vervelend woord: herhaling herhaling herhaling herhaling. En dat verval heeft zo z’n eigen ‘timbre’. Alsjeblief, laat je niet veranderen. Blijf jezelf, zegt men.



Mag dat wel van Jayzus?



Ruk mijn arm eraf.

Ik merk het later wel.



Alles wordt wijzer


Al die mensen die hier komen. Ze lijken immer op doortocht. Terwijl, zit ik hier. Ik zit hier... te midden van de doortocht, er onder _subcultuur. Subcultuur in een schrijfuur. Hier, zit ik in ‘mijn’ geelgroene stoel. Ik hou van hier. Ik aanschouw van hier. En als je taart voor m’n neus zet ben ik... gelukkig. En als je mij leert om goed samen te werken, werk ik samen. En ik ook.



Ach, we willen allemaal herinnerd worden. Maar hoe langer hoe meer, leef ik in de paradox. Alles wordt mooier, maar er verandert helemaal niets. Alles wordt wijzer, maar er verandert helemaal niets. Plots, wist ik dat ik de profeet was. Maar, toen was jij het plots ook. En jij plots ook. En ik wilde verkondigen. Maar jullie kenden dat verhaal al.



Cell me out


Koop mij op de markt hebt medelijden met mij... voor zoveel je zelf wil want ik houd uitverkoop en ga daarmee op tour-nee zeg, dat meen je toch niet jawel? Maar underground he.



Low profile vechten tegen onrecht martelaarsschap niet uitgesloten zijn zijn zijn geen eisen meer eerder visie van veel plaatsen tegelijk extreem gesorteerd herhaal ik mezelf doorheen de tijd en ruimte vastzittend als gekluisterd als een stoel verbluft over het zijn der dingen de filosofische vraag voorbij onleesbare dingen schrijvend in mijn denken en in mijn materiele gedachte en in mijn gedacht gevoelen uitstortend over mijn zijn braakt een onweer als in een storm op zee of stroop in je broek en bijen te veel over mij heen door mij heen want ik heb niets te willen, hoogstens zou ik graag hebben.



Utilaristische dankbetuiging


Dankbaarheid is

Een nutteloos concept,

Dank u.



(Over) de dood



Zoals mijn scha-duwen een worden

Doen mijn stiltes dat ook

Zozeer dat ik er nu

Niet meer ben

Heb ik getracht

Mezelf tot meer

Besef te brengen



Uit mijn hoek


Vrede

Onmacht

Woede

Licht van de wereld

Niet dragen

Niet alle zonden dragen

Ik

Voelde

Hoe de duisternis

Mij

Omarmde

Klein, klein

In een hoekje

Uit een boekje

Lees ik nu voor over mijn droom

Over alles heen

Net als de wolken

Boven je hoofd

En dan nu het onweer:

(pauze)

Denk eens na

(na een ander)

Over hoe uw wereld

Eruit

Zou zien zonder

(pauze)

Coppieerrechten



Noo moor koppi raaits (2)



Niet meer uwen naam d’eronder zetten wat komt dat bij mij op als een een raar gedacht als een vreemd gedacht als een zoete anarchie en als grafschedenis zou ik graag hebben dat mensen zouden zeggen: hier en daar had die gast wel een rond punt hier en daar schreef dienen typ een rake zinswen ding hier en daar hier en raar hier en dood voor altijd waanzinnig veel genoegen in ’t leven dat zo dood is als ne pier hier en daar voelde die de ander aan voedde die den ander omdat dien er altijd maar in bleef geloven dat ‘em bestond was zelfs bereid zich uit te kleden in zijn naakte kont om d’en andere te noo moor koppi raaita werd de uit-zending ingelezen in het hoofd van nog een andere god is de gemeenste schizofreen trapt op uw remmen anders is’t te laat nooit op tijd wat een nachtmerrie wat een nacht veulen ik beklaag mezelf noo moor koppi raaits censureerde hij de andere, censureerde zij de ander


wordt vervolgd

---

take me
::: to the top :::
::: to the lab-archives :::
::: to the :::nostress::: homepage :::
::: to the :::nostress::: archives :::
::: to the pics :::