Misschien even vermelden dat ik het
spijtig vind dat het niet in progressieve spelling is geschreven,
én dat m'n mening over de inhoud al veranderd is.
Desalnietemin een belangrijk dokument in m'n leven!
Antistresspoweet


wat vooraf ging : Spirituele guerrilla 004
proloog en : Spirituele guerrilla 001




Het mogelijke titels gedicht



Scheel van den honger

Mislukte kapper

Geheel in het teken van de abstractie

Coup nonsens uniek

Ik en ik

Een egoistische ui

Nergens begonnen

Schil na schil

Elementaire gemie

Een non-chinees

Een korrekte tekst

Alg e mie



Leefruimte



Boks boks raak

Een opening

Wat vers bloed

En zuigen maar

Niet te lang

En alleen daar

Tijdens de

Verborgen ronde



Afsluiter van een brief



Bloemetjes

En bijtjes

In je nek



Be woest zijn



Hier zijn bomen voor geveld elke millimeter een stuk boom elk wit bedekt deel een stuk boom boom die leefde boom die beleefde voor elk stukje wit een boom neergeteld een boom neergeveld in uw plan reist alles uit zijn dak vooral de kosten voor alles de kosten die leiden tot besparingen die niet leiden tot nieuwe bomen of nieuwe inspiratie of te wel een goed ecoplan begin bij uzelf en plant twee bomen voor elke boom die je eruit zeult begin bij jezelf recycleer en besef wat je aan materie verteert ik besef wat ik aan materie verteer en poog trager te eten om bewust te worden van mijn spijsverteringsproces procede verb-al nest pas la verite totale want de waarheid is dat ik de waarheid mis maar ik poog ik herhaal ik poog mensen aan te sporen voor zichzelf een ecoplan op te stellen ik herhaal ik poog te recycleren ik herhaal ik poog te pogen te vertellen hoe die boom dat chemisch procede tot blad na blad niet leuk vond echt niet haar geest waart hier nog rond Gaia wo bist du bleben, gezellige gezelline min plus.



Egologogo!go!go!genetiesg



Dus, ik heb het vuur uitgevonden. Ik breng het naar u. En vanaf de eerste maal dat ik dat gedaan heb, is het vrij voor ieder beschikbaar. Ik ben de vuurdrager. Ik breng het vuur naar het vuur. Nu is het uur. Daar is hier. Geen twijfel over... Omdat gij mij opwindt (als een klok). Voorts, heeft het niets per soon lijks. ‘Het is niets.’, zou jij dan zeggen. Jij bent immers veel te vriend en lijk. En ik kan dus niet stoppen met mezelf te zijn, met mezelf te zien. ’s Avonds op de bus zelfs: links reflecties, rechts reflecties van mezelf. Overal reflecties van mezelf. Welkom in de mooiste foto. Neem bijvoorbeeld dit plaatje: Wij maken brandhout van uw verlangens. Wij manipuleren uw eten genetisch. Wij doen uw gen ethisch verteren. Uw ego heeft dat nodig, volgens ons. En wij kunnen het weten, want wij zijn gekloonde humor. Zoals in ego-gen-eet-is. Iesg?! En niets heeft ons gezegd dat het maar een 1 schaduw had: Dat is gemakkelijk om te volgen.



Opengebroken gestalt



Een droom en alles is voorbij. Meer heb ik niet nodig, enkel de bevestiging dat dit alles een droom is. Dat dit alles mij overkomt. Ik twijfel er niet aan. En dat is wat mij van menig ander mens onderscheid. Ik hoef niet te aarzelen: Ik heb weet van mijn aarding in dit leven. Ik kan ingrijpen. Maar ben ik daarom meer vrij? Ik ben evengoed geketend als al de anderen. Baarmoeder, nest of thuis: Ik draag ze mee als een virtueel decor dat herinneringen aan vele en verscheiden tijden beslaat. Als een open boek, dat op elke afzonderlijke, vergeelde pagina een oud, maar cruciaal verhaal herbergt. Als een schim, die opgaat in de al+schaduw. En nu is het beok open.



Dasj ultra



De krachten van de natuur

Zijn moeilijk te begrijpen

Ze hebben tijd nodig om te rijpen

In een mensengeest

Die meer is dan lichaam alleen

Die verder gaat dan welkeen voorheen

Onverstoorbaar, drachtig, loops



Waar is het einde dan?

Toen het begin reeds was

Vuile was buitenhangen – het plan



Tzhekst 300



Tekst. Tekst. Tekst. 300 maal tekst. ‘Ik word nooit een goed schrijver.’, dacht hij. ‘Nooit!’, bulderde het door zijn hoofd.



Hij krabde even aan zijn rechteroor. Ditmaal, had hij toch een blad gevuld. Ditmaal, had hij een blad gevuld met 300 maal tekst.



Bloed gutste door zijn oor, zijn rechteroor. Niet eruit, zoals vorige week toen hij het topje van zijn oor, zijn rechteroor had afgesneden - in een poging kunstenaar te zijn.



Ja, hij voelde passie. Passie. Passie. Passie. 300 maal tekst. 300 maal passie.



‘Het boek begint vorm te krijgen!’, dacht hij, dacht hij, dacht hij 300 maal.



No No Love is a stranger



Ik voel mij een oude ziel. Ik voel mezelf alsof ik al duizenden levens doorlopen heb. En ik vraag mezelf af of de pijn die de ridder voelde, toen een ander met een zwaard een stuk van diens schouder afhakte, dezelfde zou kunnen zijn als de pijn die ik nu voel. Want alle soorten van pijnen lijken naar een middelpunt toe te gaan.



En des te dichter een pijn op het meest pijnlijke middelpunt lijkt terug te buigen, des te beter die met andere pijnen te vergelijken valt. Want dan vallen barrieres van tijd en ruimte des te meer weg. cfr. Epicurus De toegang tot het beleven van de meest essentiele emotie ligt dan wagewijd open. Maar dan is nu niet! En nu voelt mijn emotie niet leeg. Integendeel, het zijn eerder mijn herinneringen die leeg zijn.



Maar hoe deel je dat met een ander? Want daar ligt nu mijn pijn. Ik kan (het) niet delen. En het komt mij voor als een illusie om de verdeling of herverdeling enkel en alleen aan mensen uit mijn omgeving toe te schrijven. Feit blijft dat ik niet kan delen. Dat kan overkomen als een egoisme. Dat is het. Maar het is een vreemdsoortig egoisme ...dat blijkbaar bij ‘weinig’ mensen voorkomt. Ik heb besef van het geheel en voel dat aan. Maar ik kan het geheel niet delen. Hetgeen zorgt voor een loei van een communicatieprobleem.



Mijn ego blijft moedwillig vastklampen aan oude gewoontes. Mentaal heb ik die reeds lang uitgedreven, terug binnengehaald, opgevangen, geaccepteerd, voorgenomen er meer geduld mee te hebben ...met mezelf? En dat drijft maar voort dat ego op stille waters. Zoet en melig. En soms splitst zich dat op in soepego’s. Soms in soeperego’s. Doch het brouwsel blijft immer hetzelfde. Steeds eenzelfde textuur. Steeds eenzelfde unieke druppel. Maar die stilte, die is slechts een 1 keer indrukwekkend.



En het enigen wat dien doet, is naar mij gapen. Hij komt niet af. Hij keurt niet goed. Hij veroordeelt het niet. Hij noemt het ‘revolutionaire praat’. Maar daarover praten... Dat gaat niet. Want dan moet hij zweven. Hij houdt zijn kasteel liever op de grond. En hij neemt het risico dat het ooit eens zou kunnen overstromen. Misschien is hij wel al jaren een ark aan het bouwen – in stilte.



Sinisme? Valt dat te definieren. Misschien moet dat helemaal niet. ‘Oef, nu zijn we d’er vanaf!’, hoor ik mezelf denken. Wat een relief van klanken in mijn hoofd. Wat een bont pallet aan letters. En dan het eerste woord... Net als ik voor de eerste keer de toets van een piano aansla.



En in de achtergrond, hoor ik water sijpelen als in tussen een spelonk. In ieder geval, temidden van rotsen. Nee, neem ergens in een grot. En ik wandel voort. En door de spleet komt zonlicht gestraald. Het neerdalen van het deels goudgele, deels witte licht, vermengt zich met het opstuivende water. Regenbogen en diamanten van regenbogen ontvouwen zich voor mijn irrissen.



Elk woord zou de betovering moeten meekrijgen van het eerste woord. Want soms vind ik het een wonder dat ik nog woorden spreken kan. Dat ik ze nog over mijn lippen krijg, die duivelse mirakels in de orde van de spelling en de grammatica. Taal geniet bescherming van machtige systemen. Systemen die heel ons denken bepalen. Systemen die lijken te trachten de rationele functie de bovenhand te geven. Maar in werkelijkheid moeten ze het onderspit delven voor de intuitieve functie. Zoiets als: sinisme is...



Spirituele guerrilla



Evolutie is bewuste revolutie

Revolutie is bewuste evolutie



Individuen zichzelf laten

Overtuigen van individuele kracht



Eindigen van bezitsdrang

Eindigen van copieerrechten



Warmte, liefde, vreugde

Bloemen rond de nek dragen



Bloemen doen dragen, geven, doen

Juist omdat het niet van deze tijd is



Kleurige, geflashte kledij

Energieprincipes open baren



Ziehier de hoorn des overvloeds

Vol ledige transparantie



Waarheid en rechtschapenheid

Uw wil geschiede (ja, die van u)



Schuld, angst en pijn hoeven niet

Dankbaarheid, vertrouwen en liefde wel



Kwaliteit verkiezen boven kwantiteit

Woe wei of niet verspilde beweging



Kleine, spontane, geweldloze acties

Provo voor ons nieuw millenium



Ik ben jij ben ons ben jullie ben hun

Hoef ik mezelf ooit te bestrijden?



All you need is love (yeah, yeah, yeah)

The beat was and shall never be gone



Emotionele intelligentie



Impulscontrole

Uitstel van beloning

Motivatie

Hoop

Optimisme

Flow

Empathie



Woorden



Cohen ‘The beyond within’ T. Leary ‘De psychedelische ervaring’ A. Huxley ‘The doors of perception’ Simon Vinkenoog Stanislav Grof Fritjov Capra Krishnamurti Beghwan Shree Rajneesh Ralf Metzner ‘Planten der Goden’ Kundalini Yoga Charles Grob Rick Strassman Deborah Mash Karl Jansen Carry Mullis Psychedelische Encyclopedie Ken Wilber ‘A brief history of everything’ Carlos Castaneda James Joyce Tom Wolfe ‘De trip’ Easy Rider Beatniks A. Watts ‘The joyous cosmology’ ‘Howl’ A. Ginsberg J. Kerouac ‘On the road’ Terence Mc Kenna ‘Voedsel der goden’ Richard Alpert Jan Bastiaans Steven De Batselier ‘De extatische mens’ Axel Willekens ‘Ecodrugs’ Gandhi Leonardo da Vinci was een vegetarier Cobra Yogananda ‘Autobiography of a yogi’ Roel Van Duijn Hoffmann ‘LSD My problem child’ Stoll Rothlin Native American Church C.G. Jung ‘Herinneringen. Dromen. Gedachten.’ Assagioli ‘Over de wil’ Frits Perls Gestalttherapie Goodman visualiseren Constance A. Newman ‘Het openhartig verslag van een psychiatrische behandeling door middel van LSD’ Jean Shinoda Bolen Gurdjieff Steiner Ouspensky Annie Besant Leadbeater leer van de rozenkruisers de geheime geschriften van de Essenen Krishnamacharya ‘Lessons on the yoga of Patanjali’ Pauwels en Bergier ‘Dageraad der magiers’ mysterien van Eleusis I Tsjing Tao D.T. Suzuki ‘Een inleiding tot het zenboeddhisme’



Spock’s paradox



Niets nieuws onder de zon. Alles is al eens beschreven en geschreven geweest. Waarom dan? Uit manierisme? Doen om te doen? De vraag is niet de zin. Betekenis en nut zijn zo ver weg van schrijven. Procesmatig bekeken is schrijven niets anders dan zuivering, loutering, ego-trip, prive-catharsis. Het delen van het geschrevene gebeurt ‘apres la lettre’. Dit schrijven hoort thuis in een neo-avantgardisme dat mogelijke kritiek op voorhand ontkracht, anticipeert.



Grappig te beseffen dat bewustzijn uiteindelijk enkel en alleen met zichzelf in discussie treedt. De ene leest, de ene in de andere heeft geschreven. Wij zijn allemaal een. Alleen niemand kan dat beschrijven, overbrengen of bewijzen. Elk ego valt ‘hulpeloos’ op zichzelf terug. Deze eenzaamheidsconclusie is de enige ware wet: Niemand wil alleen en eenzaam zijn! Daarom eist elk ego aandacht en zoekt liefde, overigens soms op de meest gekke en diverse wijzen. We gaan elke dag weer dood. En niemand hoort dat graag. Als we toch maar eens eeuwig konden leven...



Kan enkel door tijdens het leven te sterven? Ego-kill? Ego-dood? En dan is’t weg? Geen lijden? Geen miserie meer? Is dat het doctorsadvies van elke religie? Wie volgt er zulk een advies? Droge humor, zou men kunnen bemerken. Men kan zoveel. Maar kan men zoveel uit vrije wil? En dat verstand maar blijven hollen en puffen... Achter wat? In gevoel ligt alle antwoord. En probeer dat gevoelen nu eens op papier te plaatsen, te belijden. Aan die zes miljard anderen? En voor wat zou dat nodig zijn?



Hoe ver moeten wij nog gaan voor liefde, voor aandacht? Misinterpreteren we liefde dan niet? Wie is wij, ik, gij? Is’t allemaal echt naar de kloten? Neen. De middeleeuwen hebben nooit bestaan. Welke duidelijkheid kan ik nog meer brengen? Wat wordt hier van mij verwacht? Moet ik die verwachtingen inlossen? Ik? Neen, niet ik. Angst in de wortel gevat: Neen, niet ik.



Heel juist. Maar waar ben ik dan? Plaats mij in deze lege ruimte. Onderscheid mij. Ja, gij. Hoe kunt ge uzelf schaden? Waarom die oorlog? Ik en gij willen vrede. En toch niet lukken, he. Hebben wij d’er dan niets mee te maken? Onrechtstreeks, he. Of waren we d’er wel in de eerste plaats? Was ik dat wel die met die revolver schoot in 1918? Neen, ik niet. Wat is dan liegen? Maar ik leefde toen nog niet. En nu wel zeker? Neen, ik niet. Ach, schrijven hoeft niet altijd opbouwend te zijn. Het kan soms ook afbreuk doen aan de realiteit. En hoe.



Naderbij Mc Vegie?



Shri Adinath Mahavira Gautama Boeddha Asjoka Mahatma Gandhi Anie Besant Dr. Oldfield A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada Hesodius Pythagoras Plato rabbi Chaim Zundel Maccoby Aaron W. Frankl Origenes Leonardo da Vinci Luigi Cornaro P.B. Shelley madame Blavatsky George Bernard Shaw lady Cripps Richard Wagner Adolf Hitler Albert Schweitzer Benjamin Franklin Alcott Henry David Thoreau Ellen B. White J.H. Kellogg Upton Sinclair Jay Dinshah Tolstoj...



Alles kan beter



“Alle woorden die wij kunnen verweven

Weven wij om liefde en dood

Maar het laatste woord blijft ongeschreven

Want het gat is god en levensgroot”



Nico Verhoeven



Ik hou enorm van dit citaat, dit gedicht. Ik wou dat ik dat zelf had geschreven. Maar dat is niet zo relevant, niet zo waardenvol. Want wat echt waardenvol is, kan niet beschreven worden. Het waardenvolle os niet iets absoluuts. Ik geloof dat waardenvol eerder te meken heeft met verhoudingen, relaties. Relaties tussen levende wezens, tussen uitdrukkingswijzen...



Waardenvol vind ik de daad bij het woord voegen. Vind ik dat nu goed of slecht als iemand dat doet of niet doet? Met dat soort vragen wens ik mij zo weinig mogelijk bezig te houden. Laat staan dat ik mij met iets wens ‘bezig te houden’. Waarom vind ik de daad bij het woord voegen zo waardenvol? Wel, omdat ik door de relatie tussen woord en daad mezelf en anderen kan inschatten.



Heeft het zin iemand af te straffen die de daad niet bij het woord voegt? Volgens sommige werkgevers wel. Volgens mij niet. Ik ben dan ook geen werkgever. Vind ik dat ik mijzelf moet afstraffen, omdat ik de daad niet bij het woord gevoegd heb? Neen. Ik zou graag hebben dat mensen schuld, angst en pijn anders beginnen opvangen. Bijvoorbeeld, door gebruik te maken van dankbaarheid, vertrouwen en liefde.



Utopia lonkt in een dromenlandschap. Ik wens hier geen tekeningetjes bij te maken. U rijdt in een dikke Benz voorbij. Ik wandel rustig door. De uitlaatgassen van uw Benz verwsnijden de verse lucht. U bent toch zo gehaast op weg naar een benefiet voor de arme mensen. Mijn mede-wandelaars roepen ‘Fuk joe!’. Ik vat het niet persoonlijk op, in alle stilte. Het heeft nooit plaatsgevonden. Het was maar een droom.



‘sssssochtends staats u op: ogen open en de prut met een mouwveeg weg! ‘Goeiemorgen, schat!’ en een kusje op de wang. Daarna, doesjt u. Daarna, eet u. Maar wat eet u? Ja, cornflakes, twee hardgekookte eieren, filet americain en een paar boterhammen. Ja, ja: Flakes uit de blitse luchtdoos, twee expressies van massagescharrel, versneden dood vlees, wat luchtbrood... en u aait uw hond. Wat bent u toch een dierenliefhebber!



Ik vind het ongelooflijk dat wij hier in het Westen lopend water en massa’s electriciteit hebben. Ik vind het niet ongelooflijk dat wij daar niet altijd zo zuinig met omspringen. Zou er wat schelen met onze opvoeding en met onze scholing? Of met onze voeding? Zouden wij eens niet wat geld kunnen steken in een onderzoek naar de relaties tussen voeding, opvoeding, scholing en gedrag? Wie houdt er het meest van dieren: Iemand die geen huisdieren heeft, maar geen vlees eet? Iemand die een hond heeft en ook vlees eet? Of, iemand die huisdieren heeft en geen vlees eet?



Zou een duidelijker contact met natuur kunnen leiden tot een sneller inzicht in de mens-eigen natuur? Zou een heruitvinden van het schrift kunnen leiden tot een versneld inzicht in de aard van de mens-eigen natuur? Is het toeval dat de Veda’s duizenden jaren voor de Westerse onthulling van de atoomkern en de werking daarvan op subatomair vlak daarvan reeds gedetailleerde beschrijvingen geven? Zou er in de Ayurveda misschien wel iets wijs kunnen staan? Zou ik dit durven bestempelen als ironie?



En u kan als individu niets doen? De lucht rein houden. Stoppen met roken. Minder met de auto rijden. Misschien LPG installeren tot er een beter alternatief komt zoals auto’s op waterstof, die volledig milieuvriendelijk zijn en daarenboven vier keer zo efficient? Stoppen met overmatig alcohol drinken. Gezond eten. Granen, groenten, fruit enzoverder. Biologisch eten verkiezen. Brood met inhoud. Kwaliteit boven kwantiteit. Je hebt zoveel voedsel immers niet nodig. Je geest wordt er meer helder van, je lichaam gezonder.



Kwaliteit boven kwantiteit kost even veel aan centjes, alleen maar meer moeite. En die moeite, die investering maakt je gezonder en gelukkiger! En die extra energie die je voor kwaliteit nodig hebt, vrij maakt, creeert er nog eens zoveel! Door voor kwaliteit te kiezen, laadt je je eigen batterij op...



En u als individu bent machteloos? Doe eens iets gratis, vriendelijk, uit liefde, met een glimlach voor een ander. Hoe goed voel jij jezelf niet vanbinnen? Zet die tv eens af en ga wandelen op de Kalmthoutse heide, of ga eens zwemmen. Beweeg eens, doe eens wat. Spring eens in de bres of betoog eens voor een goed doel (in de plaats van tegen). Kies voor een ecologisch verantwoord afwas- en wasmiddel. Zoek werk op een plaats waar kwaliteit, levenskwaliteit wordt opgewekt. Laat van je horen als je een andere mening bent toegedaan! Verspreid eens gratis een boodschap!



De natuur vergeten



Een massa zonlicht wordt in vlakken verstrooid door de schaduwen van bomen en nog eens huizen. Er zijn talloze blokkedoosjes, de een na de ander. Een tijdloze ruwbouw, die ooit op een keer verkruimelen zal, omarmt de brede straat. Ik hoor hoe de auto’s voorbijzoeven. Fluisterend asfalt spreek de tand des tijds: Vertel mij hoe het gras verdorde onder uw gewicht. Hoe moesten de bomen anders bezwijken in het aangezicht van de mechaniese mars? En ik zie hoe mijn hand beeft van woede, omdat het tot een klisjee verworden is. Deze huizen zijn klonen van elkaar. En de auto’s ook. En het gras. En mijn hand. En mijn schrijven... De bomen. Allemaal klonen van hetzelfde klisjee.



Op vruchtbare aarde



Bloeit onze bloem

Onder een melige zon

Draai jij dol

Op de spelletjes

Die jij speelt

Met je geest

In de doorprikte hemel



Omdat ik niet mee kan



In uw droom

Omdat ik omdat

In uw droom

De straten gelegd zijn

De weg gekend

De huizen gebouwd



Het mooiste gedicht



Zit in mijn hart

En heeft jouw gezicht



De wals



Niets anders dan

Een vertraagde emotie

Een vergulde slentering

Een gerekte emotie

Door het groen

Van het paradijs

Geen banale vlucht

Slechts het eeuwige gebonden

In een enkele zucht



Antwerpen


Ik willig in

Deze stad die de mijne is te verlichten

Van zelfs de diepste wonde



Ik willig in

Maak buiging voor mezelf



Ik willig in

Met het treuren van de bladeren en de geuren van de winter

Daar waar de waarheid rust in het stil staan van de Schelde



En aan de oever: mijn stad

Rijp voor een nieuwe lente



Eeuwig


Mijn hart dat brandt voor jou

Doorheen de tralies van de tijd



Eeuwig voor jou

Eeuwig van jou



Breng ik de blinde muren tot leven

Bouw ik je steen voor steen

Een sprookjeskasteel



Eeuwig voor jou

Eeuwig van jou



Goede vriend


Ben ik het?



Of, heb jij het

gedaan?



Of, was het de tijd?



Jin en jang


De schaduw

Van mijn hand

Schrijdt voort

Onder de tip

Van mijn pen

En hun band

Is eeuwig

Zolang

Het licht

Brandt



Mijn wrede natuur


In mijn meest droeve moment

Wanneer ik als een onweer insla

De stad doorzuip en voor overleven kruip

Mezelf kan moorden in de muren die al omgeven

En de botten van mijn ruggengraat broos beven

Als bladeren gekraakt door de lege wind

En elk mirakel helemaal weg is

Dan kus ik mijn wrede natuur

Verslind een ander zijn brood en klink

Op de dood in mijn oneindige verkwistingen

Kulturele bekistingen… vriendschap en verraad

Kus ik



wordt vervolgd

---

take me
::: to the top :::
::: to the lab-archives :::
::: to the :::nostress::: homepage :::
::: to the :::nostress::: archives :::
::: to the pics :::